Πόρτα-πόρτα και παράθυρο-παράθυρο.

'Ένα νέο φαινόμενο που παρατηρείται τον τελευταίο καιρό στην επικαιρότητα, είναι ένα κύμα οργισμένων πολιτών οι οποίοι αποφασίζουν να διαμαρτυρηθούν για την κατάντια της πολιτικής σήμερα ενώπιος ενωπίω με τους πολιτικούς.
 Το γνωστότερο όλων, είναι βέβαια το κίνημα ‘Πόρτα - πόρτα’ του οποίου οι υποστηρικτές  συγκεντρώνονται έξω από τα σπίτια πολιτικών και τους αποδοκιμάζουν (επί παραδείγματι, του Σημίτη και του Τσοχατζόπουλου).

 Οξύτερα φαινόμενα από το κίνημα αυτό είναι η επίθεση σε άλλους (βλ. το γιαούρτωμα και το γιουχάρισμα του Πάγκαλου) ή ακόμη και ξυλοδαρμός (όπως του Χατζηδάκη).Από τη μία πλευρά, βέβαια, οι πολίτες έχουν κάθε λόγο να εξεγείρονται. Η πολιτική ζωή του τόπου από τη μεταπολίτευση έως σήμερα βαρύνεται με ανεκδιήγητη ασυδοσία και ανευθυνότητα. Το δικομματικό σύστημα χρησιμοποίησε την προπαγάνδα των Μ.Μ.Ε. για να εναλλάσσονται τα δυο μείζονα κόμματα στην πολιτική εξουσία. 
Παράλληλα, οι  κάθε λογής βουλευτές και υπουργοί 

εκμεταλλεύτηκαν τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων για να μονιμοποιήσουν τους υποστηρικτές τους και να κερδίσουν ψήφους και δημοτικότητα, παρέχοντας επίσης μικρές πολιτικές χάρες, βύσματα και κάθε είδους γνωριμίες. Έτσι σιγά σιγά μύησαν και τον ελληνικό λαό στη νοοτροπία της πελατειακής σχέσης ψηφοφόρου - πολιτικού.Η κρατική εξουσία ωστόσο υπήρξε μεγάλο δέλεαρ. Όσοι την γεύτηκαν, απολάμβαναν υψηλή μηνιαία ''αποζημίωση'' (λες και τους ζημίωνε η δραστηριότητα αυτή) και φορολογικές ατέλειες, ενώ ταυτόχρονα θησαύρισαν μέσα από μίζες, υπεξαιρέσεις, κοινοτικά κονδύλια και κρατικές επιδοτήσεις.Και εφόσον σύμφωνα με το ισχύον ποινικό σύστημα της Ελλάδας, νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου δεν μπορεί να δικαστεί ποινικά, τα πολιτικά κόμματα βρίσκονταν στο απυρόβλητο και η ποινική ευθύνη θα έπρεπε να αναζητηθεί (αν το θέμα έβγαινε ποτέ στην επιφάνεια) σε βουλευτές και υπουργούς. Με συνταγματικές ωστόσο ρυθμίσεις (!) η ποινική ευθύνη υπουργού για πράξεις εντός της δικαιοδοσίας του παραγράφεται τουλάχιστον 5 χρόνια μετά την τέλεση της πράξης ή με το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση της πράξης (γιατί νομίζετε πώς γίνονται τόσο συχνά εκλογές; ) Και αν ποτέ τύχαινε να αποκαλυφθεί κάποιο ποινικό αδίκημα, η προβλεπόμενη διαδικασία απαιτεί ειδικές προϋποθέσεις, ψηφοφορίες, πλειοψηφίες, προθεσμίες και όρους που σε πραγματικό επίπεδο καθιστούν εν τέλει αδύνατο να δικαστεί ένας υπουργούς.Και αν ακόμη τύχαινε ποτέ να δικαστούν πολιτικοί (βλ. Υπόθεση Κοσκωτά) η δικαστική απόφαση ήταν αμφίβολης αμεροληψίας και αντικειμενικότητας με σαφή εύνοια προς τα πολιτικά πρόσωπα.
 Άλλωστε, το ίδιο το Σύνταγμα αφήνει την μεροληψία να παρεισφρύσει στο δικαστικό σύστημα, την στιγμή που οι τρεις ανώτατοι δικαστές (πρόεδρος Συμβουλίου της Επικρατείας, Ελεγκτικού Συνεδρίου και Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου) διορίζονται από τη νέα κυβέρνηση (!)Η ανεύθυνη αυτή πολιτική είχε βαρύτατες επιπτώσεις: ο κρατικός μηχανισμός υπερδιογκώθηκε. 
Οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν και είναι ακόμη περισσότεροι απ' όσους χρειάζονται ή το κράτος μπορεί να συντηρήσει. Στον τομέα της ανάπτυξης , τα κοινοτικά κονδύλια διαμοιράστηκαν χωρίς κανένα απολύτως κρατικό έλεγχο με αποτέλεσμα να μην δημιουργηθούν υποδομές. Η γεωργία έμεινε αναχρονισμένη, ο τουρισμός δεν αναπτύχθηκε και περιθωριοποιήθηκε από τον ανταγωνισμό των άλλων κρατών και τα πολιτιστικά μνημεία της χώρας απαξιώθηκαν. Τα δημόσια ταμεία διαρκώς άδειαζαν με ένα έλλειμμα που πλέον ξεπερνάει τα 23 εκατομμύρια ευρώ.
Και κάπως έτσι, φτάνουμε στο παρόν. Η Ελλάδα σήμερα καλείται να πληρώσει τις αμαρτίες του μακρινού αλλά και κοντινού παρελθόντος. Και έτσι οι πολίτες αγανακτισμένοι στρέφονται κατά των πολιτικών και ζητούν την απόδοση δικαιοσύνης.Από την άλλη ωστόσο πλευρά, οι πολίτες κινδυνεύουν να χάσουν το δίκιο τους.Η λογική της αυτοδικίας καταρχήν απαγορεύεται σε οποιαδήποτε μορφή δημοκρατίας. Η αρχή του κράτους δικαίου εγγυάται ότι η απονομή δικαιοσύνης γίνεται από ειδικούς δικαιοδοτικούς μηχανισμούς, τα δικαστήρια. Όπως όμως είδαμε, οι ίδιοι οι πολιτικοί έκοψαν και έραψαν τους νόμους και το Σύνταγμα στα μέτρα τους για να αποφύγουν τις ευθύνες τους και για να ελέγχουν το δικαστικό σύστημα για πολιτικά ζητήματα. Τίθεται επομένως το ερώτημα: αν η αρχή του κράτους δικαίου έχει τόσο πληγεί, ώστε να είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι οι υπεύθυνοι δεν θα πληρώσουν ποτέ, αυτό δικαιολογεί τους πολίτες να προβούν σε πράξεις αυτοδικίας; Με άλλα λόγια, δικαιολογεί η ατιμωρησία την αυτοδικία;
 Πρώτον, η εν βρασμώ ψυχής απονομή της δικαιοσύνης κρύβει μέσα της πολλούς κινδύνους και καταργεί de facto την δικαιοκρατική αρχή. Από την άλλη μεριά, ανοίγει ένα φαύλο κύκλο βίας την στιγμή που αυτό που χρειάζεται είναι ψυχραιμία και αντικειμενική κρίση. Αν σήμερα οι πολίτες συγκεντρώνονται έξω από σπίτια πολιτικών, αύριο θα έχουν πάτημα για βιαιότερες πράξεις. Κι έτσι, ίσως το κίνημα ‘Πόρτα – πόρτα’ να μετατραπεί σε ‘παράθυρο – παράθυρο’. Ο εξαγριωμένος αυτός όχλος εξάλλου είναι πάντοτε πρόσφορος για χειραγώγηση. Έτσι, η οργή του πλήθους μπορεί να καπηλευτεί από τον οποιονδήποτε για πολιτικό όφελος ενώ ήδη τα κριτήρια με τα οποία επιλέγονται οι ''στόχοι'' είναι κάθε φορά αφανή και αφήνουν περιθώρια για πολλές ερμηνείες Δεύτερον, η απονομή της δικαιοσύνης και η ισορροπία στην πολιτική ζωή του τόπου δεν είναι μονάχα ζήτημα προσώπων αλλά και ζήτημα θεσμών, νοοτροπίας και μηχανισμών. Με δυο λόγια, ακόμα και αν αύριο ‘πέσουν’ μερικά κεφάλια, όλα τα υπόλοιπα δεν θα πέσουν· μπορεί να ζαρώσουν, αλλά μόλις η κατάσταση ηρεμήσει θα επανέλθουν σιγά – σιγά, οι κατεστημένες νοοτροπίες θα αναβιώσουν και η χώρα θα ξαναφτάσει στο ίδιο σημείο.Ας είμαστε λοιπόν ψύχραιμοι εμείς, κι οι πολιτικοί ας βρουν επιτέλους το θάρρος και το πολιτικό ήθος να επωμιστούν την πολιτική και ποινική ευθύνη που τους αναλογεί, μπας και προχωρήσει κάτι σε αυτή τη χώρα. Γιατί αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα περισσότερο από ποτέ, είναι μια ριζική ανανέωση της πολιτικής μας νοοτροπίας και προπαντός, πολιτική παιδεία. 

ναυτίλος