Μοναδική μου πατρίδα

Απάνω στις πέτρες τις λευκές
που κοκκινίζουνε στο φως του ήλιου
βρήκα ένα νόημα χαμένο
ένα νόημα φθαρμένο -από καιρό-
ένα κατάλοιπο αισιοδοξίας
μια χρυσοκόκκινη ηλιαχτίδα.

Απάνω στις πέτρες τις λευκές
που αντανακλούν τον ήχο των κυμάτων
βρήκα την χαμένη μου πατρίδα
την πατρίδα που μου στέρησαν
την θύμηση μιας ξεχασμένης δόξας
που έσβησε σαν το κερί
και κάηκε σαν το στάχυ.

Απάνω στις πέτρες τις λευκές
βρήκα εσένα την μοναδική μου πατρίδα.
Κ’ αν ποτέ τούτες οι πέτρες γίνουν άμμος
και τις σκορπίσει ο βοριάς, μη λυπηθείς.
Η μνήμη πάλι εμπρός σου θα τις φέρει,
έτσι όπως τις πρωτογνώρισες πρίν από χρόνια
σε κάποιο όνειρο που γέννησαν
οι ηδονές μιας πυρωμένης ακρογιαλιάς.

Γράφει ο Αλέξανδρος Παναγιωτόπουλος - μαθητής της Γ’ Λυκείου