ΚΑΡΕΚΛΑΣ

Στα παλιότερα χρόνια οι περισσότεροι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν για καθίσματα  σκαμνιά από ξύλο και σκέτα κουτσούρια για τα μικρά παιδιά. Οι καρέκλες ήταν σπανιότερες και τις χρησιμοποιούσαν οι πλουσιότεροι «νοικοκύρηδες». Έτσι, με το επάγγελμα αυτό δεν ασχολούνταν πολλοί άνθρωποι.  

Οι καρέκλες γίνονταν από άγριο ξύλο συνήθως πλάτανο και ήσαν διαφόρων  ειδών. Άλλες με κάθισμα και πίσω πλάτη άλλες χωρίς πλάτη και άλλες, που το ένα από τα μπροστινά πόδια ήταν υπερυψωμένο και συνδέονταν με το πισινό πόδι με πλάγιο ξύλινο μπράτσο, που χρησίμευε για ακουμπιστήρι του καθήμενου (ραχατηλίδικες).  Εκτός από τις καρέκλες για μεγάλους ο καρεκλάς έφτιαχνε και τα καθέγλια (ειδικά καρεκλάκια) για τα μωρά. Τα καθέγλια αυτά είχανε πισινό κουμπηστήρι και τα δυο μπροστινά πόδια ήταν υπερυψωμένα και συνδεμένα με τα πισινά με πλάγια μπράτσα. Σε κατάλληλο ύψος τα μπροστινά πόδια είχαν τρύπες, απ’ όπου περνούσε ειδική περόνα, κατασκευαζόταν δε  στο σύνολό  της με τέτοιο τρόπο που να προστατεύει το μωρό από τα πεσίματα. Το κάθισμα του καθεγλιού είχε στη μέση μια  ευρύχωρη στρογγυλή τρύπα, που χρησίμευε για την αφόδευση του μωρού.

Στα ξύλινα μέρη ο καρεκλάς χρησιμοποιούσε άγρια ξύλα, ενώ τις ψάθες του καθίσματος έπλεκε με λεπτά σκοινιά βουρλιάς ή αφράτου των ποταμών. Τα εργαλεία του καρεκλά ήσαν ο σάρακας, το πριόνι, το σκεπάρνι, ο ξυλοφάς, το σκαρπέλο και τα αρίδια.