Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014
Μαλάλα Γιουσαφζάι: ποια είναι η έφηβη blogger που έφτασε να πάρει Νόμπελ Ειρήνης
Η άφοβη μαθήτρια από το Πακιστάν, η Μαλάλα Γιουσαφζάι, ξεκίνησε να γράφει στο μπλογκ της στο BBC, όπου μιλούσε για την κακοποίηση που βίωνε υπό τον ζυγό των Ταλιμπάν. Ηταν μόλις 11 ετών.
από την Ελίνα Μαμμή στο thetoc.gr
Έγραφε με ψευδώνυμο, αλλιώς θα την είχαν σκοτώσει αμέσως. Υπέγραφε με το όνομα Gul Makai. Της άρεσε περισσότερο αυτό το όνομα, επειδή το πραγματικό της όνομα σημαίνει «άσχημα νέα» στη γλώσσα της.
Τα κείμενά της έκαναν αίσθηση και σε μικρό χρονικό διάστημα έκανε γνωστό το πραγματικό της προφίλ. Εγινε η ηρωίδα των συμπατριωτών της που υπέφεραν, αλλά μπήκε στο στόχαστρο.
Τρία χρόνια αργότερα, βρέθηκε στο νοσοκομείο να παλεύει για τη ζωή της μετά από τον πυροβολισμό που
από την Ελίνα Μαμμή στο thetoc.gr
Έγραφε με ψευδώνυμο, αλλιώς θα την είχαν σκοτώσει αμέσως. Υπέγραφε με το όνομα Gul Makai. Της άρεσε περισσότερο αυτό το όνομα, επειδή το πραγματικό της όνομα σημαίνει «άσχημα νέα» στη γλώσσα της.
Τα κείμενά της έκαναν αίσθηση και σε μικρό χρονικό διάστημα έκανε γνωστό το πραγματικό της προφίλ. Εγινε η ηρωίδα των συμπατριωτών της που υπέφεραν, αλλά μπήκε στο στόχαστρο.
Τρία χρόνια αργότερα, βρέθηκε στο νοσοκομείο να παλεύει για τη ζωή της μετά από τον πυροβολισμό που
Σβαρτσενέγκερ-Παπανδρέου χορεύουν τσάμικο με Εύζωνες
Μια ιστορική φωτογραφία κυκλοφορεί από χθες στο διαδίκτυο. Δείχνει τον Γιώργο Παπανδρέου, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1980, να χορεύει τσάμικο μαζί με τον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ και Εύζωνες της Προεδρικής Φρουράς.Ο τόπος είναι κάπου στην ελληνική ύπαιθρο, όπως καθίσταται προφανές από τις στολές των αστυνομικών που παρακολουθούν το στιγμιότυπο.
Μια φιγούρα με λευκό χιτώνα που δεν διακρίνεται καθαρά παραπέμπει ενδεχομένως σε τελετή που μπορεί να έχει γίνει στην Αρχαία Ολυμπία. Από το ντύσιμο και από τα μαλλιά του κ. Παπανδρέου, ο χρόνος τοποθετείται πιθανότατα μετά το 1985 και πριν από το 1990.
Παρά το γεγονός ότι πουθενά δεν καταγράφεται επίσκεψη του Σβαρτσενέγκερ στην Ελλάδα εκείνη την εποχή, η φωτογραφία είναι κατά τεκμήριο αυθεντική και όχι προϊόν μοντάζ, αν κρίνουμε από τον τρόπο με τον οποίο πιάνονται τα χέρια των χορευτών, καθώς και από το ότι η φωτογραφία προέρχεται εμφανώς από αρχείο εφημερίδας και έχει τραβηχτεί σε αρνητικό και όχι σε ψηφιακή μορφή.
Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2014
Δείτε το εναλλακτικό iPhone που κοστίζει μόλις 7 δολάρια και κάνει θραύση
Αν κάποιος έχει 7 δολάρια τότε μπορεί να κάνει δικό του το εναλλακτικό iPhone, το iCups.
Το iCups έχει τις ρίζες του στην παιδική ηλικία του Mike Mukhametshin, δημιουργού της ADA Sports, ενός διαγωνισμού στο YouTube όπου οι χρήστες ψηφίζουν για το πιο αστείο καρτούν.
Mια συσκευή που δεν έχει οθόνη, δεν χρειάζεται μπαταρίες, δεν έχει εφαρμογές παρά προσφέρει μόνο απλή… επικοινωνία.
Το iCups έχει τις ρίζες του στην παιδική ηλικία του Mike Mukhametshin, δημιουργού της ADA Sports, ενός διαγωνισμού στο YouTube όπου οι χρήστες ψηφίζουν για το πιο αστείο καρτούν.
Μάλιστα ο Mukhametshin διεξάγει καμπάνια για το iCups, ώστε να συγκεντρώσει 10.000 δολάρια και να καταφέρει να παράξει μαζικά την ιδέα του. Μέχρι στιγμής έχει συγκεντρώσει 2.300 και μένουν άλλες 16 ημέρες για να τελειώσει η καμπάνια.
Ακόμα και αν ο Kickstarter δεν τα καταφέρει η σελίδα που δημιούργησε, σίγουρα βγάζει πολύ γέλιο.
«Κατασκευάσαμε το iCups χρησιμοποιώντας υψηλής ποιότητας χαρτί και σύρμα για υψηλή ηχητική απόδοση» ή «μπαταρίες με εγγύηση εφ” όρου ζωής», είναι μερικά από τα σλόγκαν που έχουν κερδίσει τις εντυπώσεις.
To iCap είναι τόσο… επιτυχημένο που έκανε το συνιδρυτή της Apple, Steve Woz, να
Η χώρα του πάντα φταίει ο άλλος…
Έχουμε την κακή τύχη να ζούμε στη χώρα που πάντα φταίει ο άλλος.
Στην αρχή έφταιγε εκείνος που πάντα φταίει. Ο προηγούμενος. Αυτός που ήταν πριν και τα άφησε όλα διαλυμένα. Που κορόιδευε τον λαό και διέσυρε τη χώρα. Που μας έφερε όλους στο χείλος της καταστροφής.
Μετά έφταιγε η παγκόσμια κρίση. Έφταιγαν οι τράπεζες. Οι κερδοσκόποι. Τα οικονομικά συμφέροντα. Οι άπληστοι και σκοτεινοί οίκοι αξιολόγησης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ανίκανοι να λύσουν την κατάσταση, ηγέτες της.
Τη σκυτάλη της ευθύνης πήραν τα συνδικάτα. Οι συντεχνίες, που τόσα χρόνια καλομάθανε και τώρα δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα. Οι ταξιτζήδες που χτύπησαν τον τουρισμό μέσα στο κατακαλόκαιρο. Οι σκουπιδιάρηδες που τίγκαραν την πόλη με βουνά σκουπιδιών και οι απλήρωτοι εργαζόμενοι.
Δεν θα μπορούσαν να λείπουν από το παιχνίδι της πανελλήνιας ενοχής και οι δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτοί οι εκατοντάδες χιλιάδες που βρέθηκαν ως δια μαγείας με διπλούς και τριπλούς μισθούς και επιδόματα πάσης φύσης. Ένα δημόσιο που «μαζί τα έφαγε¨ και που για 40 χρόνια αποτελεί τη μοναδική μάστιγα της ελληνικής οικονομίας.
Έφταιγαν οι “Αγανακτισμένοι”. Οι “Δεν Πληρώνω”. Αυτοί που για μήνες είχαν κατασκηνώσει έξω από τη Βουλή, βρωμίζοντας την κοσμοπολίτικη πρωτεύουσα και δυσφημίζοντας τη χώρα. Εκείνοι που αντί να κάτσουν σπίτια τους να πληρώσουν ό,τι τους ζητά η κυβέρνηση, για να “σώσει τη χώρα” και να δανειστεί και άλλα πακέτα, διαφημίζουν την άρνηση τους να δώσουν φράγκο. Εκείνοι οι πολίτες που είχαν το “θράσος” να ρουφήξουν μερικές χιλιάδες χημικών και να αντέξουν τη βία κράτους και παρακράτους, γιατί ο μόνος σκοπός στο δικό τους το μυαλό ήταν να βγάλουν την Ελλάδα από την Ευρώπη.
Φυσικά έφταιξε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το κόμμα του 3%, που η πανελλήνια κινητοποίηση που του προσδίδουν μόνο με την οργάνωση των SA της δεκαετίας του ’30 μπορεί να συγκριθεί. Αυτοί που με μια χούφτα έδρες έχουν καταφέρει να διαλύσουν μόνοι τους μία χώρα έντεκα εκατομμυρίων, λες και ήταν το δεύτερο κόμμα του τόπου.
Φταίει η φοροδιαφυγή. Όλα εκείνα τα λαμόγια που δεν έχουν πληρώσει δραχμή σε ολόκληρη τη ζωή τους, ενώ τα ονόματα τους είναι εδώ και δεκαετίες στα συρτάρια υπουργών και πρωθυπουργών. Όλοι αυτοί που με το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο, μάζεψαν έναν σκασμό λεφτά και μετά τα χώρισαν σε βαλίτσες, με προορισμό την Ελβετία αλλά και τα κομματικά γραφεία. Όλοι αυτοί που με τα υπερ-υπερκοστολογημένα δημόσια έργα στήσανε εδώ και τριάντα χρόνια τη μεγαλύτερη μπίζνα που έχει αντικρίσει ποτέ στην ιστορία του τούτος εδώ ο τόπος!!!
Βλέπετε λοιπόν πάντα φταίει ο άλλος. Tο πρόβλημα όμως είναι ότι… ΠΟΤΕ μου δεν κατάφερα μέχρι τώρα να εντοπίσω αυτόν τον άλλο!!!!
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΑΛΛΟΣ τελικά που φταίει κι όλας!!!!!! Αλλά σίγουρα φταίει αυτός, ο άλλος, ή απλός παραμυθιαζόμαστε:;;;
Αλήθεια ποιος μας φταίει που η φοροδιαφυγή στα νησιά φτάνει το 100%; Ζητάμε οι ίδιοι ως καταναλωτές αποδείξεις ή κάνουμε παζάρια για έκπτωση και δεν παίρνουμε αποδείξεις;
Ποιος μας φταίει που ένας διευθύνων σύμβουλος στην ΕΑΒ διορίστηκε με πλαστό μεταπτυχιακό και τα μέλη του δ.σ. τον ανέχονταν και μάλιστα του έκαναν και ανανέωση θητείας;
Ποιός φταίει που το 10% των δημοτικών αστυνομικών μπήκε στην υπηρεσία με πλαστά δικαιολογητικά; Κι όταν αποφάσισε η κυβέρνηση να τους κλείσει μόνο που δεν σηκώθηκαν και οι πέτρες;
Ποιός φταίει που επί 30 χρόνια ανεχόμαστε όλοι να κάνουν κατάληψη σε πανεπιστημιακούς χώρους αλλά και σε δημόσια κτίρια
Ποιός φταίει που κάποιοι από το παράθυρο θέλησαν να δίνουν το δικαίωμα διπλής σύνταξης σε υπουργούς, βουλευτές, δημάρχους και νομάρχες;
Ποιός φταίει που τα δημόσια νοσοκομεία σπαταλούσαν επί χρόνια δισεκατομμύρια και κανείς δεν ήξερε που πάνε; Ή μάλλον ήξερε, στις τσέπες εταιρειών, προμηθευτών και μεσαζόντων. Αλλά φυσικά και γιατρών, νοσηλευτών και όλου του συστήματος που είχε στηθεί;
Ποιός φταίει που με πλαστά πιστοποιητικά χιλιάδες συμπολίτες μας έπαιρναν συντάξεις και επιδόματα ως τυφλοί, κωφάλαλοι, ανάπηροι ή έστελναν τα παιδιά τους στους παιδικούς σταθμούς κλέβοντας τη θέση από άλλους;
Ποιός φταίει που ένας ξεπερασμένος συνδικαλισμός δε βλέπει την κατάσταση που επικρατεί, θέλει να μείνει ως έχει το χάλι στα σχολεία και απειλεί με λουκέτο στην εκπαίδευση, σε βάρος των φτωχών οικογενειών, διότι οι έχοντες θα στείλουν τα παιδιά τους στα σχολεία βεβαίως.
Τις πταίει τελικά; Φταίνε όλοι οι άλλοι. Όλοι, εκτός από τους πραγματικούς φταίχτες.
Όλοι εκτός από εκείνον που δίχως να λογαριάσει κανέναν, χωρίς να ακούσει τίποτα, μη έχοντας καταλάβει το παραμικρό από όλα όσα συμβαίνουν γύρω του, κατηγορεί τους πάντες, εκτός από έναν.
Τον εαυτό του.
'Eκτος χρόνος ύφεσης. Τι χάσαμε; Τι κερδίσαμε; Τι μάθαμε; Και ποια η επόμενη ημέρα;
Τι χάσαμε. Χάσαμε την αμεριμνησία που χαρακτήριζε την κοινωνία μας. Χάσαμε μέρος της αυτοπεποίθησής μας. Χάσαμε πολλά άξια και ικανά άτομα που παρασύρθηκαν από τη δίνη των προβλημάτων, την ανεργία. Χάνουμε νέα παιδιά που φεύγουν στο εξωτερικό ή μένουν εδώ καταδικασμένα στην απραγία. Και δυστυχώς χάσαμε ένα κομμάτι της κοινωνίας που πιστεύει ότι η λύση μπορεί να έρθει μέσω της καταστροφής. Που θεωρεί ότι μας ψεκάζουν. Ότι όλα είναι ελεγχόμενα. Ότι η βία και τα άκρα είναι η λύση.
Ακούω συχνά, από καθόλου ακραίους ανθρώπους, ότι η μόνο λύση είναι να διαλυθούν τα πάντα και να ξεκινήσουμε από την αρχή. Αυτή η προσέγγιση είναι σαν να λέμε ότι επειδή η Αθήνα έχει πολλές πολυκατοικίες, πολύ στενά δρομάκια, δεν έχει πολεοδομικό σχεδιασμό, δεν έχει πολύ πράσινο κ.α. ότι η μόνη λύση είναι να την ισοπεδώσουμε με έναν βομβαρδισμό και να την ξανά κτίσουμε από την αρχή με οργανωμένα, με σχέδιο και τάξη. Αυτά δεν γίνονται. Είναι παρανοϊκά.
Όπως έχει πει ο Μαρξ οι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία τη δημιουργούν όμως όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι επιλέγουν, αλλά μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν, που είναι δεδομένες και από το παρελθόν κληροδοτημένες.
Τι κερδίσαμε. Ίσως ακούγεται περίεργο το ότι κερδίσαμε από την κρίση. Κερδίσαμε όμως μια μεγάλη εμπειρία. Μια επώδυνη εμπειρία μεν ωστόσο στη ζωή υπάρχουν και αυτά. Κερδίσαμε μια εμπειρία που μπορεί να μας οδηγήσει, υπό προϋποθέσεις, στην ωρίμανση και την ολοκλήρωση. Επίσης, γίναμε λίγο πιο πρακτικοί. Γιατί να έχει μια οικογένεια δυο αυτοκίνητα; Κοιτάμε τις τιμές. Δεν αγοράζουμε ρούχα που δεν φοράμε. Δεν παίρνουμε δάνεια για να κάνουμε γαμήλιες τελετές ή για να πάμε διακοπές. Δεν επιζητούμε τόσο πολύ την κοινωνική αναγνώριση μέσω της σπατάλης. Κερδίσαμε μια οικονομική σκέψη.
Τι μάθαμε; Φοβάμαι ότι εδώ υστερούμε. Δεν μαθαίνουμε εύκολα από τις εμπειρίες μας. Είμαστε βαθιά συντηρητικοί και αντιδρούμε σε κάθε αλλαγή. Έχουμε γαλουχηθεί με το μεγαλείο του παρελθόντος που δεν αφήνει πολύ χώρο για αδυναμίες, για λάθη. Όταν έχουμε, η τουλάχιστον θέλουμε να πιστεύουμε ότι έχουμε, προγόνους τόσο σπουδαίους, τόσο έξυπνους, τόσο προηγμένους, τόσο τέλειους, τόσο αξιοθαύμαστους πώς να αναγνωρίσεις ότι εσύ δεν είσαι τόσο τέλειος. Ότι δεν είσαι τόσο σημαντικός. Δεν είσαι τόσο σπουδαίος, τόσο ικανός. Δεν είσαι τόσο έξυπνος. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι αξιοθαύμαστο. Ότι στην πραγματικότητα σήμερα οι ξένοι σε βλέπουν και σε λυπούνται και σε συγκρίνουν διαρκώς με το μεγαλειώδες παρελθόν. «Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να τ’ ακουμπήσω» γράφει ο Σεφέρης.
Ίσως αυτό το χάσμα του ένδοξου χθες και του ταπεινού σήμερα δημιουργεί ένα μεγάλο ψυχολογικό τραύμα. Μας καθηλώνει στην παιδική ηλικία. Έτσι ποτέ δεν κάνουμε λάθη. Πάντα φταίει κάποιος άλλος. Φταίνε οι ξένοι. Ήταν οι αμερικάνοι, είναι τώρα οι γερμανοί. Και αναζητούμε τη λύση στο μαγικό, το φαντασιακό και το κράτος πατερούλη. Όπως τα μικρά παιδιά.
Υπάρχει χάσμα σε αυτό που πιστεύουμε για τον εαυτό μας και αυτό που πράττουμε καθημερινά. Για τους περισσότερους είναι δεδομένο ότι η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη και ότι είμαστε πολιτισμένοι. Όμως δεν γίνεται να είμαστε ευρωπαίοι και ταυτόχρονα να μην υπάρχει πεζοδρόμιο να περπατήσεις. Να παρκάρεις όπου σου αρέσει. Να θεωρούμαστε πολιτισμένοι και ταυτόχρονα να οδηγούμε σαν τρελοί και να σκοτωνόμαστε στους δρόμους σαν να μην υπάρχει αύριο. Να θαυμάζουμε τις παραλίες και ταυτόχρονα να σβήνουμε το τσιγάρο στις αμμουδιές. Να δεχόμαστε τις ακαθαρσίες στους δημόσιους χώρους. Να θαυμάζουμε την Ακρόπολη και ταυτόχρονα να θεωρούμε φυσικό το απάνθρωπο τσιμεντένιο δάσος πολυκατοικιών που μας περιβάλει. Να μην λέμε καλημέρα ο ένας στον άλλο. Κάτι δεν πάει καλά, μέσα μας.
Τι κερδίσαμε. Ίσως ακούγεται περίεργο το ότι κερδίσαμε από την κρίση. Κερδίσαμε όμως μια μεγάλη εμπειρία. Μια επώδυνη εμπειρία μεν ωστόσο στη ζωή υπάρχουν και αυτά. Κερδίσαμε μια εμπειρία που μπορεί να μας οδηγήσει, υπό προϋποθέσεις, στην ωρίμανση και την ολοκλήρωση. Επίσης, γίναμε λίγο πιο πρακτικοί. Γιατί να έχει μια οικογένεια δυο αυτοκίνητα; Κοιτάμε τις τιμές. Δεν αγοράζουμε ρούχα που δεν φοράμε. Δεν παίρνουμε δάνεια για να κάνουμε γαμήλιες τελετές ή για να πάμε διακοπές. Δεν επιζητούμε τόσο πολύ την κοινωνική αναγνώριση μέσω της σπατάλης. Κερδίσαμε μια οικονομική σκέψη.
Τι μάθαμε; Φοβάμαι ότι εδώ υστερούμε. Δεν μαθαίνουμε εύκολα από τις εμπειρίες μας. Είμαστε βαθιά συντηρητικοί και αντιδρούμε σε κάθε αλλαγή. Έχουμε γαλουχηθεί με το μεγαλείο του παρελθόντος που δεν αφήνει πολύ χώρο για αδυναμίες, για λάθη. Όταν έχουμε, η τουλάχιστον θέλουμε να πιστεύουμε ότι έχουμε, προγόνους τόσο σπουδαίους, τόσο έξυπνους, τόσο προηγμένους, τόσο τέλειους, τόσο αξιοθαύμαστους πώς να αναγνωρίσεις ότι εσύ δεν είσαι τόσο τέλειος. Ότι δεν είσαι τόσο σημαντικός. Δεν είσαι τόσο σπουδαίος, τόσο ικανός. Δεν είσαι τόσο έξυπνος. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι αξιοθαύμαστο. Ότι στην πραγματικότητα σήμερα οι ξένοι σε βλέπουν και σε λυπούνται και σε συγκρίνουν διαρκώς με το μεγαλειώδες παρελθόν. «Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να τ’ ακουμπήσω» γράφει ο Σεφέρης.
Ίσως αυτό το χάσμα του ένδοξου χθες και του ταπεινού σήμερα δημιουργεί ένα μεγάλο ψυχολογικό τραύμα. Μας καθηλώνει στην παιδική ηλικία. Έτσι ποτέ δεν κάνουμε λάθη. Πάντα φταίει κάποιος άλλος. Φταίνε οι ξένοι. Ήταν οι αμερικάνοι, είναι τώρα οι γερμανοί. Και αναζητούμε τη λύση στο μαγικό, το φαντασιακό και το κράτος πατερούλη. Όπως τα μικρά παιδιά.
Υπάρχει χάσμα σε αυτό που πιστεύουμε για τον εαυτό μας και αυτό που πράττουμε καθημερινά. Για τους περισσότερους είναι δεδομένο ότι η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη και ότι είμαστε πολιτισμένοι. Όμως δεν γίνεται να είμαστε ευρωπαίοι και ταυτόχρονα να μην υπάρχει πεζοδρόμιο να περπατήσεις. Να παρκάρεις όπου σου αρέσει. Να θεωρούμαστε πολιτισμένοι και ταυτόχρονα να οδηγούμε σαν τρελοί και να σκοτωνόμαστε στους δρόμους σαν να μην υπάρχει αύριο. Να θαυμάζουμε τις παραλίες και ταυτόχρονα να σβήνουμε το τσιγάρο στις αμμουδιές. Να δεχόμαστε τις ακαθαρσίες στους δημόσιους χώρους. Να θαυμάζουμε την Ακρόπολη και ταυτόχρονα να θεωρούμε φυσικό το απάνθρωπο τσιμεντένιο δάσος πολυκατοικιών που μας περιβάλει. Να μην λέμε καλημέρα ο ένας στον άλλο. Κάτι δεν πάει καλά, μέσα μας.
Αν δεν ενηλικιωθούμε, δεν δούμε κατάματα τα προβλήματα και την κατάσταση και δεν αναγνωρίσουμε τα λάθη μας, τίποτα δεν μπορεί να γίνει.
Και η επόμενη ημέρα; Τα πράγματα δεν φαίνεται να ξεμπλέκουν. Έξι χρόνια κρίσης και ακόμα κυνηγάμε την ουρά μας. Τεράστια ανεργία και τεράστια παραγωγικά προβλήματα. Ένα διοικητικό σύστημα που υπερφορολογεί τους πάντες (ή τουλάχιστον όσους για να υπάρχει χωρίς να παρέχει τίποτα: η δικαιοσύνη δεν λειτουργεί, η γραφειοκρατία βάζει διαρκώς εμπόδια στις επενδύσεις και στην καθημερινότητα των πολιτών, δημόσιες θέσεις στελεχώνονται με κομματικούς φίλους, στα νοσοκομεία χάος, τα δημόσια σχολειά υστερούν, οι αδύναμες κοινωνικές ομάδες είναι στο έλεος της τύχης.
Όλα αυτά δεν προοιωνίζουν καλύτερες ημέρες. Φαίνεται ότι για άλλη μια φορά οι ελπίδες θα διαψευστούν από την σκληρή πραγματικότητα. Την οποία όμως κάποια στιγμή επιτέλους πρέπει να δούμε κατάματα και να την αντιμετωπίσουμε ως ώριμα άτομα. Φταίνε και οι άλλοι φταίμε όμως και εμείς.
Ευκολότερο να γίνει η «Νέα Ελβετία» Ελβετία, παρά ο Βορίδης αρχηγός στη Νέα Δημοκρατία Ευκολότερο να γίνει η «Νέα Ελβετία» Ελβετία, παρά ο Βορίδης αρχηγός στη Νέα Δημοκρατία
Άδωνις ο… διαταραγμένος!
Το ψυχογράφημα του Άδωνι Γεωργιάδη προσπαθεί να κάνει Υπουργός της Κυβέρνησης βλέποντας από το πρωί τον πρώην Υπουργό να μην έχει αφήσει κανάλι για κανάλι με αφορμή το τηλεοπτικό εμπάργκο που του κήρυξε ο ΣΥΡΙΖΑ, συστήνοντας στα στελέχη του να μην κάθονται στο ίδιο τηλεοπτικό τραπέζι ή παράθυρο μαζί του. «Ο Άδωνις έχει μία διπολική συναισθηματική διαταραχή. Δυστυχώς για τους ίδιους ,η επιστήμη λέει ότι οι άνθρωποι αυτοί κατατρύχονται από σύνδρομο αυτοκτονικού ιδεασμού ή θέλουν να κάνουν κακό στους άλλους. Ο Άδωνις θέλει να κάνει κακό στους άλλους, δηλαδή στην κυβέρνησή μας!».
Προτείνω κυβέρνηση ειδικού σκοπού Ν.Δ - ΣΥΡΙΖΑ''
Νομίζω πως πρέπει να τολμήσουμε προς άλλη κατεύθυνση
Νικήτα μας τον πλάτανο και....... τις ψηλές ραχούλες
Θέλω να ευχαριστήσω τον Πρόεδρο του κόμματος γιατί με δική του πρωτοβουλία συναντηθήκαμε σήμερα. Είχαμε μακρά συζήτηση, ήρθησαν όλες οι παρεξηγήσεις και όπως είναι αυτονόητο, αποδέχθηκα με χαρά την πρόσκληση του για την επανένταξή μου στην Κοινοβουλευτική Ομάδα και στο κόμμα της ΝΔ.
Η μακρόχρονη φιλία μου με τον Αντώνη Σαμαρά και η επί δεκαετίες παρουσία μου στην Παράταξη, ήταν ο καταλύτης της σημερινής θετικής εξέλιξης»
Φιλόδοξος, μεταρρυθμιστής αλλά... «δυστυχώς επτωχεύσαμεν...
Εις οιωνός άριστος,αμύνεσθαι για την παρτη σας
Σ’ αυτή την ιερή γη που ονομάζεται Ελλάς, οι κάτοικοι της, είτε Πελασγοί ονομάζονταν, είτε Έλληνες, απ’ τα πανάρχαια χρόνια διέθεταν ορισμένες αρετές, όπως την αγάπη για την ελευθερία, το σεβασμό προς το θείο, την αγάπη για έρευνα και μάθηση, την αγάπη για τον συνάνθρωπο και άλλες. Όλες αυτές οι αρετές ανεπτύχθησαν σταδιακά και σε συνάρτηση με την πρόοδο της πνευματικής τους εξελίξεως. Οι πρόγονοι μας όμως διέθεταν και μια άλλη αρετή την οποία καλλιέργησαν συστηματικά. Όντας αυτόχθονες και όχι επήλυδες, κάτι το οποίο όχι μόνον γνώριζαν αλλά και τόνιζαν πάντα (Ισοκράτης-Πανηγυρικός), κατείχοντο και από την αρετή της αγάπης προς τη γη τους, τον τόπο τους, την πατρίδα τους. Κατείχοντο δηλαδή απ’ την αρετή της φιλοπατρίας.
Το ότι οι πόλεις-κράτη αντιμάχονταν μεταξύ τους δεν μειώνει καθόλου την φιλοπατρία τους γιατί πατρίδα τους, ήταν η πόλις του καθενός. Ο Γοργίας βέβαια θα ψέξει τους Έλληνες λέγοντας τους «ότι τα μεν κατά βαρβάρων τρόπαια ύμνους απαιτεί, τα δε κατά των Ελλήνων θρήνους», δηλαδή ότι οι νίκες εναντίον των βαρβάρων ζητούν ύμνους, ενώ οι εναντίον των Ελλήνων, θρήνους. Βεβαίως έχοντας γνώση της κοινής καταγωγής (όμαιμον) των φύλων που κατοικούσαν στην ελληνική χερσόνησο, αλλά και στα παράλια της
Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2014
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)